Half 7 in de ochtend. Martin belt.  

“Ik ben er he-le-maal klaar mee” briest hij.

“Ook goedemorgen” weet ik nog net uit te brengen.

“De Kruiff, mijn account managers bakken er he-le-maal niets van!"

“En nu?” vraag ik.

“Met die lieden ga ik de oorlog niet winnen!” antwoordt hij “Wat mij betreft sodemieteren ze maar op!”

Typisch Martin. Bokito taal. 

“Hoe is het met je dochter?” vraag ik “komt ze nog steeds te laat thuis?”

“Esther is echt een schat van een meid, maar ze komt geen enkele afspraak na.” antwoordt hij.

“Ik heb de oplossing” reageer ik.

“Wat dan?” vraagt hij, enigszins achterdochtig.

“Ik zou d’r het huis uit zetten. ‘Op sodemieteren’ noem jij dat toch?” antwoord ik.

“De Kruiff, doe even normaal, ze is 15, zo praat je niet over haar!”

“Waarom praat jij dan wel zo over je account managers?” vraag ik.

“Vind je mij soms een slechte commercieel directeur?!” vraagt hij fel.

“Ik vind je commercieel sterk, maar als directeur nog niet.” antwoord ik.

“Want?” reageert hij, enigszins timide.

“Commercieel sterk omdat je je zo goed kunt verplaatsen in je klanten” antwoord ik.

“En waarom slecht als directeur?” vraagt hij.

“Niet ‘slecht’ maar ‘nog niet sterk’” antwoord ik “Omdat je je niet verplaatst in het perspectief van je account managers. Je  zendt alleen maar ... Radio Martin.”

“OK, punt gemaakt, wat is je advies?” vraagt hij.

Typisch Martin. Kan tegen een stootje.

“Haal het beste uit je mensen. Kruip eens in de huid van de Verbaasde Kabouter” antwoord ik.

“Wat?” vraagt hij.

“Ga nu eens écht met ze rond de tafel. Stop met zenden. Richt je helemaal op hen.Verdiep je in hen. Stel alleen vragen en luister” antwoord ik.

“En dan?” vraagt hij.

“Bel me daarna nog eens. Pakken we samen door. Wel graag ietsjes later.” antwoord ik met een glimlach.

“Dankjewel Bart, doe ik, dit had ik even nodig.” reageert hij.